«نماز» انسان را به قدرت لایزالى پیوند مى‏دهد كه همه مشكلات براى او سهل و آسان است، پس از نماز كمك گیرید تا باران رحمت و مغفرت را از آسمان ملكوت، به زمینه تشنه خود سرازیر كنید.

به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه،  گاهی دیده می‌شود كه عالمان و اولیای دین وقتی با مشكلات بزرگی روبرو می‌شوند به نماز پناه می‌برند، به راستی سر پناه بردن به  نماز چیست؟ مركز تخصصی نماز این گونه پاسخ می‌دهد:

در دو آیه قرآن خداوند نماز را پناهگاه مؤمنین معرفی كرده است:

الف: «وَ اسْتَعینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ وَ إِنَّها لَكَبیرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخاشِعینَ» (بقره/45)

ب : «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اسْتَعینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرینَ» (بقره/ 153)
در آیات فوق بیان نشده است كه در چه چیزی باید از صبر و نماز كمك گرفت و همین ذكر نكردن دلالت بر عموم می‌كند؛ یعنی در همه امور باید از بردباری و نماز كمك گرفت و اختصاص به زمان جنگ دارد1.

اما چرا نماز به عنوان پناهگاه معرفی شده است؟

نماز كه روكردن به خدا و پناهندگی به او است، روح ایمان را زنده مى‏سازد، و به آدمى مى‏ فهماند: كه به جایى تكیه دارد كه انهدام پذیر نیست و به سببى دست زده كه پاره شدنى نیست2، نماز انسان را به قدرت لایزالى پیوند مى‏دهد كه همه مشكلات براى او سهل و آسان است و همین احساس سبب مى‏شود كه انسان در برابر حوادث نیرومند و خونسرد باشد3.

خدای سبحان در جنگ با دشمن بیرونی می‌فرماید: هرچه در توان دارید، برای رویارویی با دشمن سلاح فراهم سازید و نیروی رزمی، بسیج كنید؛ «وأعدّوا لهم ما استطعتم من قوّة»4، در جنگ درونی نیز می‏فرماید: باید با سلاح دعا: «الدعاء سلاح المؤمن»5 و بكاء: «وسلاحه البكاء»6 و با سرمایه امید و رجا: «ارحم من رأس ماله الرجاء»7 كه همه آن در نماز جمع است، از نماز كمك گیرید تا باران رحمت و مغفرت را از آسمان ملكوت، به زمینه تشنه خود سرازیر كنید8. 

امام صادق علیه السلام می فرمایند: «یا مسمع! ما یمنع أحدكم إذا دخل علیه غم من غموم الدنیا، یتوضأ ثم یدخل مسجده و یركع ركعتین، فیدعو اللّه فیها؟ أما سمعت اللّه یقول: وَ اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ»9؛ «ای مسمع، هنگامی كه غمی از غمهای دنیا به یكی از  شما روی می‌آورد، چه چیز مانع می‌شود كه وضو گرفته و به مسجد وارد شود و در مسجد دعا كند؟ آیا نشنیده‌ای كه خداوند می‌فرماید: «وَ اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ».                                            

این نكته نیز در آیه فوق قابل دقت است كه دستور به استعانت از صبر شامل تمام اقسام صبر (صبر در برابر مشكلات،صبر در انجام واجبات و صبر در ترك گناهان) می‌شود كه نماز هم یكی از عبادات بوده و صبر در انجام واجبات شامل نماز هم می‌شود و خداوند به علت اهمیت نماز آن را جداگانه ذكر فرموده و به اصطلاح عطف خاص بر عام كرده است.


پی‌نوشت‌ها:

1.با مقداری تصرف: تسنیم، جلد7 - صفحه 584.

2.با مقداری تصرف: ترجمه المیزان، ج‏1، ص:  229.

3.با مقداری حذف: تفسیر نمونه، ج‏1، ص:  219.

4. سوره انفال، آیه 60.

5. الكافی، ج 2، ص 468.

6 . مفاتیح الجنان، دعای كمیل.

یامن اسمه دواء و ذكره شفاء و طاعته غنی (دعای كمیل) 
وقتی انسان چیزی را از خدا می خواهد و به خاطر طلب آن، نماز می گذارد و در نماز به خدای خود توجه می كند و خدا نیز دو صد چندان او را مورد لطف و توجه خود قرار می دهد، آن چیز به طرز اعجاب انگیزی برای او حاصل خواهد شد. این منطقی كاملا گویا در تمامی ادیان است.
در تاریخ اسلام و ایران تا به امروز، موارد بی شماری از درمان های معجزه وار و شفای بیماران غیر قابل علاج و رو به مرگ در امام زاده ها و مساجد و درمان توسط شخصیت های مذهبی را می توان یافت. 
هر چند كه این موضوع ، گاهی به انگیزه سود جویی و استحمار مردم انجام گرفته و در واقع به شارلاتان بازی تبدیل شده است، اما موارد متعددی كه مورد تایید "علم و دین" می باشد را نیز، در بر می گیرد، زیرا علم پزشكی این مقولات را به وسیله پدیده نیرومند تلقین، توجیه می كند. از طرفی در دین با اعتقاد به قدرت بی انتهای الهی و ممكن نمودن هر غیر ممكن بشری توسط ذات اقدس خداوند، می توان با اطمینان كامل، شفای هر دردی، هر چند لاعلاج را از او خواست و در درمان هر بیماری كه حتی پزشكان از كنترل آن عاجز مانده اند، از رحمت بیكرانه اش استفاده كرد. 
با این دیدگاه می توان گفت، زمانی كه پزشكان به مادری بگویند: " برای فرزندت، دیگر هیچ كاری از دست ما ساخته نیست"، آن موقع همه چیز به پایان نرسیده است، بلكه همان خدایی كه پزشكان را وسیله ای برای انتقال رحمت خودش در درمان بیماران علاج پذیر قرار داده است، چنان چه اراده كند می تواند وسایل و واسطه های دیگری را هم كه چه بسا غیر مادی باشند، برای درمان كودك بیمار برانگیزد. 
اما جایگاه نماز در بروز چنین درمان هایی خاص است. چه بسیار است شرح حال كسانی كه با متوسل شدن به درگاه نورانی ائمه دین(ع) و به خصوص حضرت رضا(ع)، و پس از اقامه نمازهای طولانی و عجز و لابه بسیار به بارگاه حضرت باریتعالی یا با واسطه قرار دادن حضرت امام زمان(عج)، چنان از چنگال بیماری های سخت نجات یافته اند، كه زبان و قلم از توصیف آن قاصر و دانش پزشكی از كشف ماهیت آن، انگشت به دهان است! 
بدین ترتیب آن زمان كه همه درهای علم و طبابت، بر روی انسان های دردمند و ناتوان، بسته می شود و علم از نقص نسبی خود، شرمسار می گردد، شكوهمند ترین جلوه دین یعنی نماز است كه قادر خواهد بود دروازه هایی بزرگ از رحمت الهی را بر بنده عاجز و بیمار بگشاید و شفایی شگفت انگیز، به او هدیه كند، چرا كه نماز گفتگو با كسی است كه اسمش دوا و ذكرش شفاست.